O Samaín - Contos de medo
O novo curso botou a andar coa normalidade que a Covid-19 nos impuxo pero, a pesar de que este ano foi un Samaín diferente, no IES Camilo José Cela non quixemos esquecer esas datas e deixamos que o medo deambulara polos corredores.
Organizamos un concurso de "Contos de medo". Habitualmente, a entrega destes premios facíase no Salón de Actos "terrorificamente" decorado para a ocasión. A continuación os mozos e mozas lían os seus relatos, premiados ou non. Este ano tocou lelos en cadansúa aula de referencia.
Categoría de 1º, 2º e 3ºESO
1º premio: A tumba encantada de Álex Cobas Caeiro, 1ºA de ESO
A tumba encantada
Eran as 8 e 15 da mañá cando Lía, unha rapaza de 12 anos co cabelo loiro e rizado e cuns ollos verdes, espertou mirando o reloxo que sempre tiña posto na man dereita e levantouse apresurada, xa que ía perder o autobús do colexio, porque non a espertara ninguén. Súa nai, que traballaba nunha fábrica preto da vila onde vivían fora na quenda de mañá, ía para as 7, e seu pai traballaba noutra fábrica máis lonxe e aínda non volvera da quenda de noite. Lía vestiuse rapidamente e, xa nin almorzou, foi correndo cara á parada do autobús. Había brétema aquela mañá polo que ía bastante frío, sobre todo ao pasar a carón do cemiterio da igrexa. Cando ía por alí viu a sombra dunha persoa que estaba nunha tumba e que miraba cara a ela. Na tumba brillaban unhas luces como indicando que fora cara alí, pero Lía, quieta, decidiu seguir andando e ir á parada do autobús. Estivo toda a xornada lectiva dándolle voltas a quen podería ser esa sombra xa que ela, ao ser unha rapaza moi aberta, coñecía a todos os veciños e aos seus familiares, polo que lle resultaba estraña a sombra aquela. Non só porque era moi cedo para atopar a alguén no cemiterio, senón tamén porque tiña unha forma estraña, polo que ela viu.Tiña o pelo curto, era bastante alto, como 1,70 m, e do resto non puido ver máis salvo que tiña uns ollos que semellaban vermellos e moi brillantes.
Á mañá seguinte decidiu que se erguería antes e iría investigar a tumba na que estivera a sombra. Levantouse ás 7,30 da mañá e seguiu o camiño de onte, entrou no cemiterio e, ao principio non estaba segura de cal era a tumba, pero entón viu as luces e soubo que era aquela. Foi cara alí e puido ver que as luces ían desaparecendo a medida que se acercaba, entón viu unha cousa que a deixou sen palabra. Na tumba non había o nome de ninguén, é dicir, non estaba enterrado ninguén alí pero o que si había eran unhas rosas postas ao pé da tumba. Lía non soubo que pensar sobre iso e, de súpeto, viu que uns ollos vermellos a miraban desde o campanario. Lía, chea de medo, decidiu subir ao campanario. Para iso, entrou na igrexa e como estaba pechada, subiu por unhas escaleiras moi estreitiñas que levaban ao máis alto do edificio.
Unha vez no campanario, Lía non viu a ninguén nin nada, polo que acendeu a lanterna do móbil e púxose a inspeccionar a habitación na que estaba. O único que atopou foi un libro que trataba sobre unha serie de símbolos que semellaban as fases da lúa e o que ocorría en cada unha delas.
Lía escoitou de súpeto que a chamaba unha voz e entón ela gritou e, cando se deu a volta, viu o seu amigo Xoán. Era moreno, tiña os ollos acastañados e era máis alto ca ela. El, ríndose, preguntoulle que facía alí a aquelas horas e que chegarían tarde á escola. Ela colleu os símbolos e suxeriu que baixaran e, de camiño ao autobús, contoulle todo. El dixo que investigarían eses símbolos xuntos, que se apuntaba á investigación, polo que quedaron esa tarde na biblioteca. Alí miraron libros e libros sobre símbolos, sombras, ... e atoparon que as fases da lúa significaban os días nos que baixaba o xefe das ánimas e iso de deixar flores, supostamente, significaba distintas cousas, por exemplo: se deixaba margaridas significaba a fin dunha persoa anciá; se deixaba rosas era a fin dunha persoa nova e se deixaba un ramo de calquera delas era a fin dun neno. Entón, decidiron que irían o venres ao cemiterio pola mañá xa que, coincidindo cos símbolos, era lúa chea e ese día baixaba a sombra.
Pasou toda a semana e Lía comezou a pórse nerviosa cada vez que pensaba niso, xa que significaba que morrería alguén. Ela xa non sabía que pensar, se era verdade, se era mentira...
O xoves Lía quedara con Xoán no cruzamento que dá á igrexa. Ela alegrouse de ir con alguén, xa que tiña moito medo. Pasaron uns 10 minutos ata que chegaron á igrexa. Alí viron a sombra, entón Xoán decidiu ir onda ela, que xa os estaba mirando. Xoán, paralizado de medo, quedou teso e Lía, ao ver que se acercaba onda eles comezou a gritar dun xeito extremadamente alto, de tal xeito que se acenderon as luces dalgunhas casas nas que as persoas maiores, que alí vivían, estaban a durmir e, deste modo, puideron ver quen era a sombra. E, en realidade, a sombra era o sacristán, que, como non levaba posto o traxe de ir á misa, non o recoñeceran. Lía, avergoñada, pediu perdón a todos os que estaban alí. O sacristán pediulles perdón xa que non os recoñecera, debido á brétema que había eses días e díxolles que, en realidade, el pensara que eran ladróns e que os quería asustar. Lía, intrigada, preguntoulle que facía aquela mañá deixando unha rosa na tumba que tiña enfronte. Pero el respondeulles:
-Non sei de que me falas. Eu non deixei ningunha flor na tumba. Se queres, mira, non hai nada.
E, efectivamente, a rosa desaparecera, o que lle estrañou a Lía. Cando chegou á casa despois do colexio viu un ramo de rosas posto no corredor. Lía non entendía nada. Ao cabo dunhas horas, cando chegou súa nai, díxolle que morrera unha persoa da aldea na que vivían. Lía, intrigada, foi á igrexa con Xoán ao rematar o enterro e puido ver que esa persoa estaba enterrada no mesmo sitio onde viran a sombra deixar as rosas.
2º premio: A tenda dos horrores de Lucía Hermida Ramos, 3ºB de ESO
Simón quería ser como seu pai e seu avó, florista. Tiñan unha pequena tenda nun barrio de Santiago, no Milladoiro, e el sempre que podía, saltaba a clase de matemáticas, a que peor se lle daba, para venderlle un ramo de margaridas á señora Patricia, unhas poucas rosas ao señor Mario e un testo de caléndulas á anciá Maruxa. Pero o malo é que se as matemáticas se lle daban mal, peor coidar de flores e, por moito que se esforzase, non lograba que os narcisos florecesen nin evitaba que os cactos secasen. Seu pai e seu avó, ao ver os seus vans intentos, ríanse sempre del e dicíanlle que o mellor sería que se dedicara ás matemáticas. Unha noite, mentres todo o mundo durmía, Simón escoitou un ruído de cristais rotos que proviña do soto da floraría. Sen espertar a ninguén, baixou ata o soto e viu que alguén lanzara un testo polo respiradoiro. Nel había o que semellaba ser unha planta raquítica: un simple talo de cor marrón con dúas follas que semellaban que ían caer e, onde debía estar a flor, un bulbo enorme, cunha raia semellante a unha boca. Xamais vira unha planta como aquela... De repente, a Simón ocorréuselle unha gran idea: esforzaríase ao máximo para coidar a planta e demostraríalle ao seu pai e ao seu avó que podía ser un florista tan bo coma eles. A partir daquel día, xa non foi máis a clase de matemáticas. Fuxía cada día da escola e ía ao soto da floraría e regaba e estercaba a planta. Pero fixese o que fixese, a planta seguía a morrer. Case parecía que as follas estiveran a punto de caer, que o bulbo fora desprenderse... Non había máis que facer. A planta estaba morta. Simón foi á floraría coller un par de rosas coas que adornar o testo, como se fose unha especie de sepultura. Ao coller unha das rosas pinchouse cunha espiña; chupou a ferida, da que manaban unhas gotas de sangue, e volveu ao soto. Ao colocar a rosa xunto á planta, unha gota de sangue salpicou a planta... e o bulbo pareceu revitalizarse. As follas tinguíronse dunha débil cor verde e a boca simulou sorrir e pedir <<Máis>>. Podía ser que...? Simón deixou caer outra gota de sangue na boca da planta e esta tragouna, sedenta. Si! Tratábase dunha planta carnívora. Xa sabía como alimentala. O neno cazou moscas e mosquitos para ela e a planta foi crecendo, sa, ben alimentada.
-Máis! – pedía a planta.
E, pouco a pouco, as moscas deron paso ás chicharras, as chicharras ás lagartas e as lagartas ás ratas que paseaban polos arredores das tendas. Cando a planta xa era máis grande que Simón, este estaba tan orgulloso dela que llela mostrou ao seu pai e ao seu avó. Tan contentos quedaron de ver unha especie tan exótica que a colocaron no aparador da tenda e todo o mundo ía vela. A señora Patricia, o señor Mario e a anciá Maruxa, en lugar das margaridas, das rosas e das caléndulas habituais, quixeron comprar aquela planta única, pero Simón estaba tan cheo de orgullo que se negou a vendela.
-Máis! – pedía a planta...Pero xa non quedaban ratas nos arredores e Simón non sabía con que máis alimentala. Unha tarde, alarmada polas repetidas ausencias de Simón, a profesora de matemáticas do neno presentouse na tenda. Naqueles momentos non había ninguén e, como a porta estaba aberta, entrou chamando por Simón. Non había nin unha soa persoa, tan só unha planta xigante, máis alta ca dúas persoas, que a miraba cun sorriso de satisfacción.
-Máis! – exclamou a planta e tragou a profesora de matemáticas de Simón dun só bocado.A planta seguiu crecendo máis e máis, para asombro de Simón, que xa non a alimentaba. Pouco a pouco, a floraría foi quedando sen clientes, porque a planta aproveitaba calquera descoido para comelos. Así, a señora Patricia, o señor Mario e a anciá Maruxa acabaron no estómago daquel vexetal insaciable, de modo que non quedou quen comprara margaridas, rosas ou caléndulas. Un día, o pai de Simón anuncioulle ao seu fillo que terían que pechar a tenda, porque xa ningún cliente quedaba xa. De pronto, ao seu carón, escoitaron un ...
-Máis! E a planta abalanzouse sobre el, tragándoo dun bocado. Da boca da planta só sobresaían as pernas, que se debatían desesperadas.
Non! Papá!- gritou Simón, entendendo de repente a causa do desmesurado crecemento da súa planta e da falta de clientes da tenda. Empezou a tirar das pernas do seu pai pero non tiña forza suficiente para liberalo da voraz planta e o seu avó era demasiado ancián para axudalo. Simón mirou ao seu arredor desesperado, colleu unhas tesoiras de podar e empezou a recortar o tronco da planta, grosa como unha árbore. Por fin, un par de tesoiradas lograron que a planta cuspise a seu pai e se queixase cun dubitativo <<Máis?>> Pero o único de máis que recibiu foron unhas tesoiradas e, despois, uns machadazos en pleno tronco por parte do pai de Simón, que acabaron con aquela monstruosidade de planta que acabara con tantas vidas.
A cabeza caeu ao chan, coa boca pechada para sempre.
-Fillo – dixo o pai de Simón. Creo que o mellor será que te dediques ás matemáticas. As plantas non son para ti.
-Tes razón, papá – aceptou Simón, sen saber que xa non tiña profesora de matemáticas.
Categoría de 4º de ESO e Bacharelato
1º premio: As lentes de Raúl Hermida Salgado, 4ºde ESO
Esta historia comeza hai uns dez anos, nunha pequena vila de Ourense onde vivían unhas 100 persoas, entres estas Xabier. A este rapaz de pelo louro, alto, ollos verdes e afeccionado aos videoxogos, vaille ocorrer algo que cambiará a súa vida.
Era pola época do Samaín, unha data moi ansiada por Xabier, xa que a el lle encantaban as historias de medo. El vivía xunto coa súa nai e a súa irmá. Xuntos, cada ano creaban os disfraces máis terroríficos da vila, xa que a súa nai Sara, tiña unha máquina de coser moi boa.
Uns tres días antes do Samaín, Xabier deuse conta de que lle custaba ver cousas que se atopasen a unha distancia considerable, entón decidiu acudir ao oculista. Despois de realizar as probas, o doutor díxolle que tiña 3 dioptrías de miopía en cada ollo e que tiña que poñer lentes. Xabier saíu da consulta e dirixiuse á sección de lentes para escoller unhas. Ao cabo duns minutos decidiu escoller unhas que tiñan unhas pedras verdes aos laterais e víanse moi elegantes pero a muller que axudaba á xente a escoller as lentes díxolle:
-Estas non chas recomendo neniño. Levan case 20 anos e ninguén as comprou desde aquela. Disque se miras a través delas ves a morte...
Xabier, que xa tiña os seus 15 anos, non se acovardou por iso e, despois de que lle cambiasen os cristais, levounas.
Na súa casa, sacounas con delicadeza da súa caixiña e púxoas. Ao cabo duns minutos empezou a sentir unha enorme dor de cabeza. El pensou que era porque era a primeira vez que poñía lentes pero non era como el pensaba. Foi cear, xa que eran as nove, pero hoxe tocáballe cear a el só, debido a que súa nai e súa irmá estaban en ioga. Mentres vía na tele a súa canle favorita e comía un bocadillo, non paraba de observar sombras aos bordos do seu campo de visión. Ao acabar de cear foi ao sofá ver a tele e, cando a prendeu, esta facía un ruído raro e non daba sinal. De súpeto, unha cara dunha muller apareceu no medio da tele e sorriulle a Xabier. Este moi asustado, decide sacar as lentes e.. a muller xa non estaba.
Uns minutos despois chegan súa nai e súa irmá pero Xabier non lles conta nada do sucedido. Cando era hora de durmir, Xabier deixou as lentes na mesa de noite e quedouse a durmir coma un tronco pero sobre as 3 da madrugada, escoita algo como rascar nas paredes. Xabier colleu as lentes e foi á habitación de súa nai preguntarlle pero alí estaba a muller da televisión. Estaba descuartizando a súa nai. Xabier quitou rápido as lentes e deuse de conta de que todo era unha ilusión. Despois foi ver se a súa irmá durmía e, esta vez, estaba a muller comendo a súa irmá. Rapidamente, repetiu o mesmo proceso que fixera coa súa nai e a ilusión desapareceu. Xabier, moi asustado, foi ao corredor e alí volvía estar a maldita muller. Xabier, xa moi confiado, decidiu quitar as lentes pero deuse de conta de que ao quitalas na habitación da súa irmá, deixáraas na mesa que hai xunto á porta, e esta vez a muller xa non podería desaparecer...
E esta é a historia de como Xabier non puido chegar á súa época favorita, o Samaín.
2º premio: O home dos soños de Ángel Aragundi Figueira, 4ºA de ESO
O home dos soños
O 31 de outubro de 2006, un psiquiatra de Padrón recibiu na súa consulta a unha paciente como un día calquera. Naquela sesión, a muller explicoulle que soñara en repetidas ocasións cun home ao que nin sequera coñecía. Tiña unha cabaza no lugar da cabeza, os ollos triangulares e unha boca aterradora. Non lle deu a menor importancia e deixouno sobre a mesa.
As tornas cambiaron cando, nas súas seguintes consultas, dous pacientes máis aseguraron ver o mesmo home en soños. O psiquiatra decidiu facer copias do debuxo e envialo a varios compañeiros de profesión. Meses despois, viron que o número de persoas que soñaran con el non paraban de aumentar e optaron por crear unha páxina web na que rexistrasen todas as súas aparicións. Os facultativos descubriron que o misterioso home se coara nos soños de preto de dúas mil persoas.
As súas “aparicións” son moi dispares. Un dos pacientes asegurou velo comendo castañas. Outro dixo namorarse en canto o viu. Un terceiro asegura que cando soña que voa, o home faino xunto a el e nunca fala.
O fenómeno deu pé a múltiples teorías. Unha delas sinala que o intruso é unha persoa real coa habilidade de irromper nos soños. Outra, mesmo afirma que se trata dun proxecto oculto dos gobernos para controlar as vidas dos cidadáns. A hipótese máis científica, con todo, indica que este rostro forma parte dos “terrores” destas datas.
E a ti, algunha vez presentóuseche en soños?
O 26 de outubro a Biblioteca do centro en colaboración co EDL entregou ademais destes premios os seguintes:
- Premio ao mellor logo para a biblioteca. A premiada foi Marta Pérez Boga de 1º B de Bacharelato. Houbo un accésit para Antía Méndez Castro de 3ºB de ESO. Este premio convocouse o curso pasado pero debido ao confinamento quedou pendente da entrega.
- Premio ao debuxo para o acto de graduación do alumnado de 2º de Bacharelato. O premio foi para Claudia Núñez Arufe de 2º B de Bacharelato. Por motivos obvios o acto non se puido celebrar, pero entregóuselle o debuxo da Rosalía versión anime realizado por Claudia, ao alumnado da promoción 2019-2020.
Comentarios
Publicar un comentario